Петруся Броўку цікавіла многае – гісторыя, філасофія, народнае мастацтва, тэатр, кіно, опера. Нават у самыя складаныя перыяды свайго жыцця ён ведаў, што мастацтва – лепшы лек для душы. Так, Броўка быў сапраўдным аматарам оперы і часта наведваў пастаноўкі як у Мінску, так і па-за межамі краіны, а таксама слухаў дома на грампласцінках. У фондах Літаратурнага музея Петруся Броўкі захоўваецца патэфон, які належаў сям’і Броўкаў.
Слова “патэфон” прыдумалі ў Расійскай імперыі, калі былі завезены першыя фанографы французскай фірмы “Браты Патэ”. Патэфон уяўляе сабой аблегчаны варыянт грамафона, і ён мае меньшы рупар у параўнанні са сваім папярэднікам. Дзякуючы форме ў выглядзе чамаданчыка, патэфон лёгка пераносіць з месца на месца.
У СССР патэфоны былі настолькі папулярнымі, што іх вытворчасцю займаліся самыя розныя заводы і фабрыкі, нават ткацкія і роварныя. Наш апарат быў выпушчаны заводам “Молат” у г. Вяцкія Паляны Кіраўскай вобласці Расіі. Завод быў адкрыты ў 1938 годзе як шпульная фабрыка для абслугоўвання патрэб тэкстыльнай прамысловасці.
З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны ў Вяцкія Паляны з падмаскоўнага Загорска быў эвакуяваны машынабудаўнічы завод № 367 Народнага камісарыята ўзбраенняў СССР. Яго абсталяванне для вытворчасці пісталета-кулямёта ППШ-41 устанавілі на шпульную фабрыку. Пасля заканчэння вайны завод стаў выпускаць і мірную прадукцыю, у тым ліку і патэфоны.
Патэфон Броўкаў датуецца перыядам з 1951 па 1954 гады. Гэта самая папулярная на той час мадэль – ПТ-3, якая выпускалася на працягу 1945-1955 гг. у корпусах чорнага, цёмна-шэрага, карычневага, цёмна-сіняга і чырвонага колеру. Рукаяць заводу пласціны зроблена з карбаліту, сам корпус – з дэрмаціну і дрэва. Мадэль абсталёўвалася спружынным прывадам, заводзілася ад рукаяці. Як і ў выпадку з многімі класічнымі патэфонамі, узмацненне гуку адбывалася з дапамогай схаванага ў корпусе раструба. Рухавік меў цэнтрабежны рэгулятар хуткасці, аднаго завода спружыны хапала на прайграванне адной, радзей двух бакоў пласцінкі (78 абаротаў у хвіліну, каля трох хвілін на бок). Якасць гуку залежала ад ступені зношанасці іголкі і асаблівасцей вузла мембраны. Хоць гучнасць патэфона была вялікая (80-100 дэцыбел), яна не магла рэгулявацца і гук усё роўна быў хрыплым, з моцнымі скажэннямі.
Апараты завода “Молат” можна было сустрэць у многіх дамах. Але ў сувязі з распаўсюджваннем электрычнасці і з’яўленнем попыту на радыёлы і электрафоны выпуск іх патэфонаў быў завершаны ў 1955 годзе. Пасля завод займаўся вытворчасцю прыцэпаў да матацыклаў, вытворчасцю легкавых матаролераў, мікрахвалевых печаў, дрэваапрацоўчых станкоў, газавых пісталетаў, аўтаматаў для расфасоўкі розных прадуктаў. Зараз прадпрыемства “Молат” займаецца вытворчасцю паляўнічай зброі.
